Part V - Wracamy...

Kiedy mężczyzna oświadcza się kobiecie, ta zaczyna ryczeć, szaleć, oczywiście w większości przypadków przyjmuje oświadczyny i za chwilę dzwoni do swojej najlepszej przyjaciółki oraz mamy, by obwieścić tą wspaniałą nowinę. Potem nastaje czas, gdy przegląda katalogi z sukniami ślubnymi i z tortami, które od dawna ukrywa pod ich wspólnym łóżkiem. Tłumaczy się narzeczonemu, że nie planowała ich ślubu, a katalogi po prostu kiedyś przyszły z inną pocztą i jakoś tak zapomniała je wyrzucić. Pokazuje mu od dawna już wybraną suknię oraz welon i pyta szczęśliwa o zdanie swojego przyszłego męża. A gdy ten zgodnie z jej myślą obwieszcza, że będzie najpiękniejszą panną młodą na świecie, ta oddaje mu się i kochają się całą noc. A potem te całe brednie i ceregiele związane ze ślubem. Co ja mówię? Kocham śluby….

- Słucham? – Ujrzałam jego wzrok, który lustrował mnie odkąd weszłam do kawiarni, lecz dopiero teraz doszło do mnie, że on wciąż był skupiony tylko na jednym miejscu. Na mojej dłoni.
- Przepraszam. Po prostu… wczoraj go nie miałaś. – Mówiąc to trochę się speszył. No tak, kto jak kto, ale Bill Kaulitz szczególnie zwraca uwagę na dodatki w garderobie, a ten dodatek najwidoczniej nie należał do zwyczajnych. Poprawiłam pierścionek na palcu i uśmiechnęłam się lekko.
- Mój chłopak wczoraj mi się oświadczył. Zrobił mi niesamowitą niespodziankę. Jestem taka szczęśliwa. – Uśmiechnęłam się, lecz uśmiech nie był szczery. Szczęśliwa? Jak mogę tak okłamywać samą siebie? Kiedy usłyszałam to pytanie stałam kilka chwil w jednym miejscu i nie wiedziałam, co powiedzieć. Wtedy Bartosz podszedł do mnie i przytulił delikatnie i powtórzył pytanie.
„ Kocham Cię, wiesz o tym. I wiesz też, że zrobię wszystko byś była szczęśliwa. Dam Ci dom, rodzinę, będę Cię wspierać w każdych Twoich pomysłach, marzeniach. Daj mi się kochać. Wyjdź za mnie.”
Zgodziłam się. Nie potrafiłam mu odmówić. Przecież, w jakiś sposób chyba go kocham.
- No tak… to ten.. ja pójdę w końcu po ta kawę, nie? – Tom odszedł, chyba go zdziwiłam swoją odpowiedzią, takie odniosłam wrażenie, ale nie zrobiło to na mnie szczególnego wrażenia. Bardziej obchodził mnie naprawdę ten wywiad.
- Bill, czemu stoisz? Usiądź. Nie gryzę. – Usiadł pospiesznie i wziął do ręki kartki. Ze zdumieniem w oczach ale też i profesjonalizmem przeglądał każde pytanie i każdą odpowiedź. Jakby sam w tym siedział od kilku lat. Patrzyłam na niego wyczekując z niecierpliwością na to, co powie. W między czasie Tom przyniósł kawę i usiadł. Posłodziłam swoją cukrem trzcinowym i zauważyłam, że Tom robi to samo.
- Kochanie, nie słódź tyle, przecież to samo w sobie jest już słodkie. Skarbie noo…
- Lubię słodkie Ria. Poza tym ciii… daj się skupić Billowi, niech odwala robotę. – Zdążyłam już wymieszać kawę i zjeść z góry bitą śmietanę, a Bill wciąż nie ruszył swojej. Nie oderwał się nawet na sekundę. Zaczęło mnie to powoli nudzić. Zdałam sobie nawet sprawę, że już nie odczuwam emocji, które miałyby mi towarzyszyć ze względu na bliskość w jakiej w tym momencie znajduję się z gwiazdami branży muzycznej.
- Masz zabawny akcent, wiesz Kathy? Ale dosyć poprawny.
- Dziękuję Tom. Uznam to za komplement.
- Proszę. Ten wasz polski za to mega dziwaczny. Bill jednego zdania tydzień się uczył i się nie nauczył – Zaśmiał się i wyrwał mu kartki z rąk. – Już przestań na nią czegoś szukać i tak nie znajdziesz. – Podał mi je i zwrócił się do mnie. – Widzisz Kathy,  Bill za wszelką cenę chce pokazać, że to on jest tu profesjonalistą, nie ty. Wybacz mu…
- Wypraszam sobie. – przerwał mu podnosząc głos ton wyżej.
- Oj przyznaj Bill, że wywiad jest dobry i będzie po wszystkim. – Jeden i drugi popił kawę patrząc na siebie przenikliwie. Ja i Ria spoglądałyśmy to na siebie to na nich i obie wzruszyłyśmy ramionami. Nagle odczulam niesamowity ból w łydce.
- Auuuu! Za co?! – Pocierałam nogę coraz szybciej jakby to miało pomóc w przyśpieszeniu zaniku bólu.
- Kopnąłeś ją Bill?
- To ty miałeś dostać. Kathy przepraszam.
- Dosyć, spadam stąd. – Zebrałam swoje papiery do kupy i wsadziłam do teczki. Poczułam się jak w przedszkolu. – Muszę to za chwile opublikować, miło było poznać. Dzięki za kawę, cześć. – Dopiłam, owinęłam chustkę wokół szyi, zarzuciłam torbę na ramię i wyszłam z kawiarni. Spojrzałam w szybę. Tom strasznie gestykulował w stronę Billa, a jego dziewczyna próbowała go uspokoić. Po chwili wściekły blondyn wstał i ruszył w stronę łazienki. Na chwile nasze spojrzenia się spotkały. Odwróciłam wzrok, westchnęłam i poszłam w stronę taksówek. Musiałam jak najszybciej znaleźć się w redakcji.

***

- Czy Ci odbiło Bill? No jak ty się zachowujesz?! Powiesz mi co Cię ugryzło czy będziesz siedział cicho i bardziej mnie wkurwiał hmmm? Jak ty sobie chcesz kogokolwiek znaleźć, jak jesteś tak bardzo aspołeczny? No odpowiedz do cholery!
- O co Ci chodzi? Może jeszcze za żonate mam się brać byś miał ode mnie święty spokój? Odczep się. – Wstał i poszedł do toalety. Idąc zauważył jej wzrok za firanką. Był pełen zawodu. Wszedł do łazienki i podłożył dłoń pod kran. Woda automatycznie zaczęła ściekać mu po palcach. Zanurzył obie ręce i obmył twarz, po czym spojrzał na swoje odbicie w lustrze. O co Ci chodzi Bill…?

- Widziałaś to Ria? Widziałaś jego zachowanie? No jak dzieciak.
- Daj mu spokój Tom… zakochał się i przeżył właśnie zawód miłosny.
- Słucham…? W Kathy? Niemożliwe Widziałaś przecież…
- Tak Tom widziałam jak patrzył na nią, gdy weszła oraz jego reakcję, gdy potwierdziła, że jest zaręczona.
- Przecież nawet się nie znają.
- Nie muszą. I nie zapominaj, że Bill wciąż wierzy w miłość od pierwszego wejrzenia. Nie męcz go tylko pytaniami i podejrzeniami bo i tak Ci się nie przyzna. Okej, idę do ginekologa by przepisał mi tabletki. Do zobaczenia w domu… w łóżku….- musnęła jego policzek, puściła mu oczko i wzięła torebkę. Ten tylko dał jej klapsa w tyłek, już nie mogąc doczekać się powrotu do domu i odprowadził ją wzrokiem. Powoli dopijał kawę czekając na Billa.

Kilka dni później.

Wróciłam do domu i zrzuciłam z nóg szpilki, które spowodowały wielki ból w moich stopach, zarzuciłam płaszcz na wieszak i podeszłam do lustra wyciągając kawałki listków i lodu z włosów. Za oknem padał grad. Wzięłam butelkę szampana do ręki, którego kupiłam po drodze do domu i weszłam do salonu. Bartek już przysypiał na fotelu, lecz gdy mnie usłyszał, zerwał się, podszedł i pocałował lekko.
- Mmmm… Co świętujemy?
- Dostałam posadę w redakcji. Chcą mnie na stałe.
- To świetnie skarbie, gratuluję. – Wziął ode mnie butelkę i zaczął ją otwierać.
- Nie przyjęłam jej.
- Co…? Jak to Kathy…? Przecież tego chciałaś.
- Ale już nie chcę. Chcę wracać do domu. Poza tym, jakimś cudem nasz adres dostał się do sieci i już pod domem dziś stały jakieś głupie fanki, chcąc się dowiedzieć jak mogą zbliżyć się do Toma i Billa. Masakra jakaś. Pakujemy się i wracamy do Polski. Do Wrocławia. – Uśmiechnął się i pocałował mnie czule i namiętnie. Odwzajemniłam z uśmiechem, odkładając butelkę na stół. Głaskał mnie dłonią po plecach, w poszukiwaniu zapięcia od stanika. Oderwałam się powoli.
- Gumki masz….? Zapomniałam kupić…
- Nie… cholera… Pojadę szybko, a ty w tym czasie weź kąpiel jeśli chcesz… mmm..choć i tak pachniesz fantastycznie – Uśmiechnął się i założył kurtkę.- Wrócę jak najszybciej. – Po czym wyszedł. Zamknęłam za nim drzwi i poszłam do łazienki napuścić wody do wanny. Kąpiel to był fantastyczny pomysł. Zdjęłam z siebie bluzkę i usłyszałam pukanie do drzwi.
- Zapomniałeś portfela?! – Pobiegłam by otworzyć mu drzwi, lecz to nie on stał po ich drugiej stronie. To był Bill, a w dłoni jego jeden samotny goździk. Przepiękny. Zmieszałam się strasznie. On chyba też bo od razu odwrócił wzrok.
- Wy..wybacz myślałam, że to…
-Twój narzeczony…
- Bartek..tak… Co tu robisz…? I skąd wiesz gdzie mieszkam? – pospiesznie poszłam po bluzkę, którą dopiero co zdjęłam i założyłam z powrotem. Nie zaprosiłam go do środka. Wróciłam do niego czekając na odpowiedź. – Więc?
- Cóż, jak sama już zauważyłaś w tym biznesie ciężko o prywatność.. a internet też posiadam. Upewnić się też byłem w Twojej, jak już się dowiedziałem byłej redakcji. Czemu rzuciłaś posadę…?
- Po co tyle zachodu Bill.? – Nie odpowiedziałam mu a jego pytanie. Co go to obchodzi?
- Chciałem Cie przeprosić. Zachowałem się jak idiota. I gryzie mnie to odkąd Cie poznałem. Nie chcę byś miała mnie za dupka. Jesteś miłą dziewczyną i świetnie wykonujesz swoja pracę. Uważam, ze powinnaś wrócić do redakcji. – Mówił to powoli wręczając mi kwiatka. Wzięłam go i powąchałam. Kocham goździki. To moje ulubione kwiaty. Jak i konwalie.
- Dziękuję to miłe, ale już postanowiłam. Ja i Bartek wracamy do Polski.
- Nie zmienisz zdania? – Patrzył na mnie ze smutkiem. Dostrzegłam w nim chłopaka w którego tyle czasu wierzyłam. I stał przede mną. W moim domu. Zwyczajnie.
- Nie… Dziękuję za kwiatka, ale powinieneś już pójść Bill.
- Cieszę się, że Cię poznałem… mimo wszystko… Tom ma rację. Jesteś fajną dziewczyną. – Objął mnie delikatnie i przytulił tak, że byłam w stanie usłyszeć jego bicie serca. Wsłuchałam się chwilę i wtuliłam delikatnie. Otworzyłam oczy i już wiedziałam, że nie będzie to spokojna noc.